پرینت قبلی بعدی

در بخش اول این مقاله مباحثی در باره RSL , کارکرد و استفاده و یا عدم استفاده از این وسیله ایمنی مطرح گردید .

برای مطالعه بخش اول میتوانید به اینجا مراجعه نمائید .

در بخش دوم مقاله به دلایل و توجیهاتی که از طرف برخی از پرش کنندگان برای عدم استفاده از RSL عنوان میکنند ، میپردازیم .

چنانچه سالیان زیادی در ورزش سقوط آزاد مشغول به فعالیت بوده اید و دارای سابقه در این رشته هستید احتمالاً شاهد حادثه و یا از دست دادن یکی از دوستان و ورزشکاران فعال در این ورزش مهیج به دلیل عدم استفاده از RSL و یا MARD و برخورد به زمین قبل از باز شدن کامل چتر کمکی بوده اید . 
ولی برای مشاهده اینکه هنوز هم در بعضی از مراکز و باشگاههای چتربازی برخی از دوستان علیرغم تجربه زیاد در این رشته باز هم از این وسیله مفید استفاده نمیکنند، احتیاج به سابقه زیاد در این رشته ندارید .

علیرغم اینکه در اغلب مراکز چتربازی در نقاط مختلف جهان استفاده از RSL اجباری میباشد ، برخی از پرش کنندگان باسابقه ای که از چترهای با قابلیت عملکرد بالا (High Performance) استفاده میکنند ، با توجیهات مختلف از استفاده از این وسیله ایمنی سرباز میزنند . 

بطور عام برای بررسی جوانب استفاده و یا عدم استفاده از وسایل و تجهیزات ایمنی در ورزش چتربازی و بالاخص وسیله مورد بحث ما در این نوشتار یعنی RSL احتیاج به آمار ، ارقام و گزارش سوانح داریم و بررسی این آمار و ارقام میتواند به اهمیت استفاده و عدم استفاده از این تجهیزات کمک شایانی نماید .

از آنجاییکه اغلب چتربازان پس از باز شدن چتر کمکی و فرود سالم بروی زمین اطلاعات و گزارش صحیح و درستی در مورد اینکه آیا چتر کمکی توسط خودشان و یا توسط RSL باز شده است ارائه نمینمایند ، بنابر این متأسفانه در مورد RSL در نقطه مقابل AAD آمار و ارقام دقیق و قابل استناد وجود ندارد و ارائه عدد در مورد تعداد نفراتی که جان آنها توسط این وسیله نجات یافته یا میتوانست نجات پیدا کند تقریباً سخت و دشوار میباشد . 
با توجه به تمام جوانب ، شاید با کمی احتیاط بتوان عنوان نمود که علیرغم تفاوتها ، نقش و عملکرد RSL در ایمن کردن ورزش سقوط آزاد همپای نقش AAD در این رشته میباشد .
در بررسی های انجام شده در مورد کارکرد این وسیله از سال ۱۹۹۰ تنها یک مورد حادثه و مرگ در ارتباط با عملکرد RSL گزارش شده است که ان هم به دلیل عدم کارکرد مطلوب بخش دیگری از تجهیزات بوده است . 

این حادثه مربوط به سال ۱۹۹۷ میباشد که در اثر پاره شدن یکی از رایزرها و در حالیکه چتر اصلی هنوز از یک طرف به پشتی چتر متصل بود ، RSL اقدام به باز کردن چتر کمکی مینماید و در اثر درهم پیچیدگی چتر اصلی و کمکی نفر چترباز به زمین برخورد مینماید. 
در پی این حادثه تغییرات اساسی در طراحی و ساخت رایزرها صورت گرفت و از این تاریخ گزارشی مبنی بر پارگی رایزرها ارائه نشده است . 
با وجود این واقعیت که عملکرد RSL تاکنون توانسته جان بسیاری از ورزشکاران رشته چتربازی را نجات دهد ، همانطور که در سطور بالا ذکر شد، هنوز هم هستند تعدادی از چتربازان سقوط آزاد که بنا به دلایل و توجیهاتی از این وسیله ایمنی استفاده نمیکنند . 

در این نوشتار سعی میکنیم که با ذکر سه مورد از معمول ترین این دلایل و توجیهات به بررسی و نقد آنها بپردازیم  .

ترجیح میدهم بعد از رها کردن چتر اصلی و قبل از باز شدن چتر کمکی در حالت پایدار و کاملاً رو به زمین قرار بگیرم و سپس چتر کمکی را باز کنم  . 

حقیقت این است که بله ،  رو به زمین بودن ایده آل ترین حالت برای باز شدن چتر کمکی میباشد ولی باید وجوه دیگری را نیز در هنگام وقوع وضعیتهای اضطراری (Emergency) در نظر بگیریم .
موضوعاتی مانند کم شدن سریع ارتفاع و از دست دادن زمان بخصوص به دلیل چرخشهای ناگهانی (Spins) در مواقع بروز اشکال در چتر اصلی .
برای تحلیل این موضوع اجازه بدهید موضوع را از دریچه دیگری تحلیل کنیم .
 Test Jumper ها یا پرش کنندگانی که برای آزمایش و بررسی عملکرد چترها پرش انجام میدهند و در برخی موارد عمدآ و خودخواسته اقدام به رها کردن چتر اصلی و کشیدن چتر اصلی مینمایند به طور معمول برای مشاهده و تشخیص انحراف فرضی ، تصمیم و اقدام به رها کردن چتر اصلی و باز کردن چتر کمکی به طور متوسط ۶ ثانیه زمان لازم دارند . 
در صورتی که انحراف همراه با چرخشهای سریع (Spin) نیز باشد و این Test Jumper ها با توجیه ذکر شده در بالا تصمیم داشته باشند که بعد از رها کردن چتر اصلی به حالت کاملاً پایدار و رو به زمین قرار بگیرند و سپس اقدام به باز کردن چتر اصلی نمایند در بهترین حالت به ۶ ثانیه زمان اضافه نیاز دارند .  توجه داشته باشید که این افراد در مقایسه با پرش کنندگان معمولی علاوه بر اینکه بسیار باتجربه تر میباشند ، از لحاظ ذهنی و بدنی آمادگی بیشتر و قبلی برای مواجهه با این موقعیت اضطراری را دارند .
بعلاوه چترهایی که در مواجهه با انحراف دچار چرخش یا spin میشوند، در هر چرخش بسته به سرعت ، نوع ، اندازه و طراحی کاناپی و همچنین میزان وینگ لود میتوانند تا صدها پا ارتفاع از دست بدهند و در بعضی از موارد چتر در هر ثانیه مواجه با یک دور چرخش میشود ، به این معنی که ارتفاع به سرعت خیلی زیادی کم میشود .

حالا اجازه بدهید که این داده ها را در یک پرش فرضی توسط خودمان و به عنوان یک پرش کننده متوسط از نظر میزان تجربه (Intermediate) در نظر بگیریم . 

پس از انجام یک پرش ۴ نفره ، در ارتفاع ۵۰۰۰ پا از سایر نفرت جدا میشویم و پس از ۴ ثانیه Track کردن به منظور دور شدن از سایر نفرات ، ۲ ثانیه برگشت به حالت سقوط و ۲ ثانیه Wave Off و کنترل فضای پیرامون و ۱ ثانیه کشیدن چتر( در خوشبینانه ترین حالت جمعآ ۹ ثانیه ) اقدام به باز کردن چتر در ارتفاع ۳۵۰۰  پایی مینمايیم .
 چتر در ارتفاع ۲۸۰۰ پایی در بالای سر قرار میگیرد ولی مواجه با انحراف پیچ خوردگی بندها (Line Twist) به همراه چرخش شدید و ناگهانی (spin) میگردیم ، پس از حدود ۳ دور چرخش متوجه میشویم که امکان تصحیح این انحراف وجود ندارد و تصمیم به رها کردن چتر اصلی و استفاده از چتر کمکی میگیریم.
در نظر داشته باشید که با هر بار چرخش حدود ۲۰۰ پا(۶۰ متر) ارتفاع را از دست داده ایم بنابراین در زمان اقدام به رها کردن چتر اصلی ما در ارتفاع ۲۲۰۰ پایی(۶۷۰ متری) هستیم .
از آنجائیکه فرض را بر این گرفته ایم  که ما در سرعت عملکرد حتی بهتر از Test jumper ها هستیم حدود ۵ ثانیه طول میکشد که روند Cut Away را به انجام برسانیم (حدود ۱ ثانیه سریعتر از Test jumperها)
در طی این ۵ ثانیه ما ۲ دور دیگر نیز چرخش داشته ایم یعنی ۴۰۰ پا و در ارتفاع ۱۸۰۰پایی قرار داریم . 
با رها کردن چتر اصلی و برای اینکه به حالت پایدار و رو به زمین قرار بگیریم ۵ ثانیه زمان لازم داریم (باز هم ۱ ثانیه کمتر از Test jumperها) یعنی حدود ۵۰۰ پا، حالا در ارتفاع ۱۱۰۰ پایی باید اقدام به کشیدن دستگیره کمکی کنیم . 
مطابق دستوالعملها و ازمایشات صورت گرفته TSO )Technical Standard Order ) چتر کمکی در طی ۳۰۰ پا به طور کامل باز میشود ، اما توجه کنید که این آزمایشات در شرایط کاملاً متفاوت با شرایط واقعی انجام گرفته و در عمل تحت تأثیر عوامل بسیاری قرار میگیرد .
علیرغم اینکه هیچ تضمینی برای این موضوع وجود ندارد فرض را بر این میگیریم که چتر کمکی ما از دستورالعملها پیروی میکند و در بهترین و خوشبینانه ترین حالت حدود ۳۰۰ پا ارتفاع برای باز شدن کامل چتر کمکی لازم داریم ، پس حالا چتر کمکی ما در ارتفاع ۸۰۰ پایی یعنی فقط و فقط ۲۴۰ متری بطور کامل در بالای سرمان قرار میگیرد . 
( از وضعیت شما اطلاع ندارم ولی ضربان قلب خود من در حین نوشتن همین چند سطر اخیر افزایش داشته ! )

مضافا بر اینکه فرض را بر این قرار داده ایم که در طی تمام این روند هیچگونه خطایی انجام نداده باشیم و مواجه با موارد پیش بینی نشده نیز نشده باشیم .
به عنوان مثال مواردی از قبیل  : 
- پیش از اتمام Track مواجه با نفر پرنده در نزدیکی خودمان میشویم و مجبور به ادامه حرکت و دور شدن بیشتر میشویم (۲ ثانیه بیشتر)
- در اوّلین اقدام موفق به پیدا کردن و در دست گرفتن دستگیره رهاشونده و یا کمکی نمیشویم ( ۲ثانیه بیشتر )
- بدلیل چرخش شدید و اینکه از لحاظ مهارت پرنده متوسطی هستیم در طی ۵ ثانیه موفق به قرار گرفتن در حالت پایدار و رو به زمین نمیشویم و احتیاج به زمان بیشتری داریم (۲ ثانیه بیشتر )

حالا نیازبه ۶ ثانیه زمان بیشتر داریم و فقط ۲۴۰متر ارتفاع برایمان باقی مانده است ، قاعدتآ احتیاج به توضیح بیشتری باقی نمی ماند !

این موارد بسیار خوشبینانه در نظر گرفته شده چون بسیار اگرهای دیگر وجود دارد که ممکن است با آن مواجه شویم  :

- اگر مواجه با پیش از ۳ چرخش ناگهانی قبل از تصمیم به رها کردن چتر اصلی خود شویم . 
- اگر دستگیره های رهاشونده و اصلی بدلیل فشار ناشی از چرخش ابتدایی در سر جای خود قرار نگرفته باشد و پیدا کردن، در دست گرفتن و کشیدن آنها زمان بیشتری را طلب کند . 
- اگر با توجه به نوع و اندازه کاناپی در هنگام بروز انحراف در هر چرخش بیشتر از ۲۰۰ پا ارتفاع کم کند (کما اینکه کاناپی های کوچک با وینگ لود بالا حتماً در هر چرخش ارتفاع بیشتری از دست خواهند داد)
- اگر پس از مشاهده انحراف پیچ خوردگی بندها زمانی را صرف مقابله با آن نمائیم و پس از صرف زمان و طی ارتفاع متوجه شویم که قادر به حل کردن مشکل نیستیم . 

حالا اجازه بدهید به بررسی ۲ سانحه مرتبط بپردازیم :

 مورد اوّل ،

 یک پرنده بسیار باتجربه در زمینه پرواز و کنترل چتر  canopy piloting در هنگام دور زدن با سرعت بالا به جهت فرود ( Swooping ) با چترباز دیگری برخورد میکند .
در اثر این برخورد که در ارتفاع حدود ۴۰۰ یا ۵۰۰ پایی رخ میدهد کاناپی اصلی این خانم پرنده آسیب میبیند و غیرقابل کنترل میشود . 
بر خلاف دستورالعملهای آموزشی و ایمنی ، ایشان در ارتفاع زیر ۱۰۰۰ پا اقدام به رها کردن چتر اصلی و بلافاصله استفاده از چتر کمکی خود میکند و در حالیکه بندهای چتر کمکی در مرحله کشش و باز شدن بودند با زمین برخورد میکند و جان خود را از دست میدهد . 
این خانم پرنده مانند اغلب پرندگانی که swooping انجام میدهند RSL خود را باز کرده بود . 

به هیچ عنوان با قطعیت نمیتوان عنوان نمود که اگر ایشان از RSL استفاده میکرد میتوانست از این موقعیت نجات پیدا کند، چون هم سرعت دور زدن با چتر بسیار زیاد و هم ارتفاع برخورد بسیار کم بود ولی با قطعیت میتوان عنوان کرد که سرعت عملکرد RSL در مقایسه با عملکرد ایشان در انجام EP بیشتر بوده و شاید اگر از آن استفاده میکرد حداقل شانس بیشتری برای زنده ماندن می داشت .
MARD ها حتی از RSL هم سرعت عملکرد بیشتری دارند و مطابق گفته شاهدان این خانم پرنده فقط ۱۰۰ پا( ۳۰ متر ) بیشتر ارتفاع لازم داشت تا نجات پیدا کند ، فقط و فقط ۳۰ متر !

مورد دوم ،
باز هم یک پرنده بسیار باتجربه در رشته Swooping که ایشان هم به طور معمول RSL خود را در هنگام پرش باز میکرد در جریان مسابقات Canopy Piloting برای اوّلین بار اقدام به پرش و پرواز با نمونه اوّلیه یک چتر تولید شده توسط یک کمپانی معروف تولید چتر نموده بود . (Demo Jump)
برخلاف عادت همیشگی وی برای این پرش بخصوص RSL یا MARD را متصل کرده بود و هنگام چرخش آخر و فرود برای swooping ، سرعت ، ارتفاع و فشار بروی فرامین و رایزرها را مطابق پرش با چتر معمول و همیشگی خود در نظر گرفته بود که ناگهان این چتر جدیدبه دلیل تفاوت ساختار و عملکرد در طی چرخش نهایی کاملاً از وسط تا شده و دچار چرخش شدید میشود . 
این پرنده به محض مواجه شدن با این وضعیت در ارتفاع ۶۰۰ پایی ، به سرعت و در کمتر از ۲ ثانیه اقدام به رها کردن چتر اصلی میکند و علیرغم اینکه حاضران بروی زمین باور داشتند که وی زمان و ارتفاع لازم برای استفاده از چتر کمکی را ندارد MARD در یک چشم بهم زدن و با سرعت بسیار زیاد چتر کمکی را بالای سر وی باز نمود . 
سرعت عملکرد MARD به گونه ای بود که علیرغم پیچ خوردگی در بندهای کمکی ، وی زمان و ارتفاع کافی برای باز کردن این پیچ خوردگی و فرود ایمن و راحت را نیز داشت . 

هر ۲ پرنده درگیر در این سوانح بسیار باتجربه و سابقه هزاران پرش و پرواز و استفاده از بهترین وسایل و تجهیزات را داشتند ولی به هر دلیل هر ۲ نفر مجبور به رها کردن چتر اصلی و استفاده از چتر کمکی شدند .

با بررسی این ۲ سانحه مواجه با چند نکته برجسته میشویم .

یک اینکه ، در صورت بروز سانحه در ارتفاع خیلی کم انتخابهای شما محدود و در مواردی صفر میباشد و همچنین اینکه پرش کنندگان سقوط آزاد علیرغم تمام آموزشها و یادگیری موارد ایمنی مانند هر انسان دیگری میتوانند در موارد خاص و استرس زا دچار اشتباه در تصمیم گیری و عملکرد بشوند . 
توجه به این دو موضوع دلیل قانع کننده ای برای پرش کنندگان سقوط آزاد ، فارغ از هر سطحی از تجربه ، برای استفاده از تمام تجهیزات ایمنی در دسترس میباشد .
این تجهیزات ایمنی شانس ما را برای زنده ماندن در صورت بروز اشتباه از طرف خودمان و یا سایر نفراتی که با ما پرش میکنند را افزایش میدهد . 

به هر حال چنانچه همچنان تصمیم دارید از وسائل ایمنی و پشتیبان در تجهیزات خود با توجیهاتی مانند اینکه حتما میبایست  قبل از باز کردن چتر کمکی به حالت پایدار و رو به زمین قرار بگیریم استفاده نکنید ، باید این موضوع را در نظر داشته باشید که نه شما و نه سایر نفراتی که همراه شما پرش انجام میدهند نمیبایست به هیچ عنوان مرتکب خطا و یا عملکرد اشتباهی بشوند ، آیا قادر به تضمین این موضوع هستید ؟
هرگونه اشتباه چه از جانب خودتان و یا سایر نفرات که باعث شود به هر دلیلی ارتفاع و زمان ایمن خود را از دست بدهید شما را مواجه با خطر و احتمال آسیب دیدگی و یا حتی مرگ خواهد کرد . 

نمیخواهم که چتر کمکی پس از باز شدن دچار پیچیدگی بندها  یا Line twist شود .

 یکی دیگر از دلایلی که طرفداران قرار گرفتن به حالت پایدار و رو به زمین قبل از باز کردن چتر کمکی عنوان میکنند این موضوع میباشد که چنانچه قبل از باز کردن چتر بتوانند به حالت پایدار و رو به زمین قرار بگیرند، شانس پیچ خوردگی بندها line twist در چتر کمکی از بین خواهد رفت .
ابتدا اینکه با رو به زمین قرار گرفتن تضمینی برای عدم چرخش بدن وجود ندارد و لزوماً گردش بدن متوقف نمیشود . 
در طی چرخشهای ناگهانی ناشی از انحراف ، بخش پایین بدن و به خصوص پاها سرعت و دامنه چرخش بیشتری نسبت به بخش بالایی بدن به خصوص سر خواهند داشت و اگر در حالت چرخش اقدام به رها کردن چتر اصلی و کشیدن چتر کمکی کنیم این چرخش و انرژی ناشی از آن را به بندهای چتر کمکی منتقل میکنیم و این موضوع باعث پیچیدگی بندها یا Line twist میشود . 

در نگاه اوّل این استدلال شاید قانع کننده باشد ولی میبایست به واقعیتهای دیگر نیز توجه داشت .
چترهای کمکی به طوری طراحی و ساخته میشوند که عملکرد حداکثری را در گشایش و پرواز مطمئن و پایدار داشته باشند و این ویژگی را حتی مواقعی که دچار پیچیدگی در بندها هستند نیز حفظ و به نمایش میگذارند
بعلاوه میزان وینگ لود چترهای کمکی در مقایسه با چترهای اصلی میبایست کمتر باشد و رعایت این موضوع باعث میشود که در صورت بروز انحرافات چتر کمکی عملکرد بهتر و مطمئن تری داشته باشد . 

در کنار این موارد استفاده از RSL یا MARD باعث میشود که چتر کمکی شما در زمان کمتر و سریعتر باز شود در نتیجه زمان و ارتفاع بیشتری برای مقابله با پیچ خوردگی احتمالی در بندها خواهید داشت و در نهایت اینکه داشتن چتر کمکی در بالای سر با هر کیفیتی شانس شما را برای داشتن یک فرود ایمن در مقایسه با نداشتن آن بسیار بیشتر میکند . 
اگر شما ارتفاع و زمان ارزشمند خودتان را در طی مواجهه با یک انحراف به جای باز کردن چتر کمکی صرف قرار گرفتن در حالت پایدار و یا رو به زمین کنید شانس داشتن این چتر را بالای سر خود به شدت کاهش میدهید . 
حقیقت این است که لزوم وجود RSL یا MARD در صورت بروز انحرافات همراه با چرخشهای شدید و ناگهانی (spin) بیشتر احساس میشود .
در انحرافات همراه با چرخش Spinning Malfunction نیروی حاصل از چرخش باعث تغییر مکان دستگیره های رهاشونده و کمکی بروی هارنس (MLV) در مقایسه با شرایط عادی میشود و در نتیجه روند پیدا کردن ، در دست گرفتن و کشیدن دستگیره های رها شونده  و کمکی طولانی تر و زمان بر خواهد بود و در نتیجه ارتفاع بیشتری را در طی این روند از دست خواهید داد ، زمان و ارتفاعی که در این گونه موارد ارزش و اهمیت صد چندانی پیدا خواهند کرد . 
در طی سالیان اخیر و با جایگزینی انواع MARD به جای RSLها نگرانی از بروز پیچیدگی بندها در چتر کمکی به طور فزایندهای کمرنگ شده است . 
عملکرد سیستم MARD به طور شگفت انگیزی سریع میباشد به طوریکه در بعضی از موارد بنا به اظهار خود پرندگان قبل از اینکه دستگیره چتر کمکی به طور کامل کشیده شود و کابل بازکننده چتر کمکی از لوله خرطومی خارج شود ، چتر کمکی به واسطه عملکرد MARD در بالای سر قرار میگیرد .

با توجه به  سرعت  باز شدن چتر کمکی توسط سیستم MARD شانس مقابله با انواع انحرافات به طور چشمگیری افزایش مییابد . 

چون از AAD استفاده میکنم پس نیازی به استفاده از RSL یا MARD ندارم 

متأسفانه این دلیل نیز کاملاً نادرست میباشد .
AAD ها و RSL یا MARD ها کاملاً عملکرد و کاربرد متفاوت در موقعیتهای متفاوتی دارند .
کاربرد و اثرگذاری AAD ها در موقعیتهای اضطراری در حین سقوط میباشد ، مانند مواقعی که به هر دلیل امکان انجام EP را نداشته باشیم . 
RSL یا MARD ها برای موقعیتهایی که کاناپی ما از داخل پشتی چتر خارج شده باشد کاربرد دارند . 
برای فعال شدن و عملکرد AAD احتیاج به رسیدن به سرعت و قرار داشتن در ارتفاع مشخص را داریم و این سرعت و ارتفاع با نوع ، مدل ، مورد مصرف و کارخانه تولیدکننده AAD متفاوت میباشد .
این میزان تفاوت به طور معمول در محدوده سرعت ۷۵ مایل یا ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت و ارتفاع کمتر از ۱۰۰۰  پا یا ۳۰۰ متر میباشد و با توجه به محدوده عملکردی در این سرعت و ارتفاع ، AADها عملکرد مناسب و دلخواه در صورت بروز انحراف در کاناپی را نخواهند داشت .  

در زمانیکه کاناپی باز شده ما دچار انحراف میشود حتی اگر در حین این انحراف دچار چرخشهای ناگهانی (spin) نیز شده باشد، سرعت از دست دادن ارتفاع کمتر از حداقل سرعت مورد نیاز برای فعال شدن AAD یعنی ۱۲۰کیلومتر بر ساعت میباشد . 

سخن آخر : 

چنانچه از پرندگان سقوط آزاد باتجربه محسوب میشوید و علیرغم مطالب بالا هنوز بر این عقیده هستید که میبایست پرش خود را بدون  استفاده از RSL یا MARD انجام دهید توجه داشته باشید که همراه و در کنار شما تعدادی از پرش کنندگان کم تجربه نیز هستند که بدون اطلاع و مهارت کافی فقط سعی در تقلید و پیروی از شما در طی پرش و استفاده از وسایل و تجهیزات را دارند و این نوع عملکرد سطح ایمنی در رشته مورد علاقه همه ما را به شدت کاهش میدهد .
 در سالیان اخیر شاهد بوده ایم که این نوع عملکردها چتربازی کشور عزیزمان را از وجود تعدادی از دوستان و پرش کنندگان محروم کرده است . 

ولی چنانچه از پرندگان سقوط آزاد کم تجربه و تازه کار میباشید و طی پرشهای خود مواجه با مواردی میشوید که برخلاف دستورالعملهای آموزشی و ایمن میباشد قبل از هر اقدامی با مربی خود و یا سایر نفرات باتجربه مشاوره کنید و هرگز با این توجیه که این عملکرد توسط فلان استاد مشهور یا فرد باتجربه دیگر انجام گرفته، اقدام به تقلید و انجام آن ننمایید . 

هر فردی در هر رشته ای و با هر سطحی از دانش و تجربه قابلیت و استعداد انجام خطا و عملکرد غیرایمن را دارد .